Epilog

 To jest ten epilog. Przepraszam, że taki krótki, ale nie miałam pomysłu. Jeszcze raz dziękuję tym którzy czytali to opowiadanie <3

Epilog

 24.06.1990 rok 

Los Angeles

Axl

Wybiła dwunasta, czarna limuzyna podjechała pod kościół. W jej środku siedziało czwórka mężczyzn w garniturach. Wysiedli z samochodu, otworzyli tylne drzwi i wynieśli ją, moją kochaną Erin w drewnianej trumnie. Nic już do mnie nie docierało, każdy coś do mnie mówił, coś ode mnie chciał, a ja chciałem tylko iść do domu i zastać w nim Erin razem z Paris. Uśmiechniętą Erin, która próbowała na siłę nakarmić naszą córeczkę jakimiś warzywami czy owocami. Taką ją zapamiętałem i taką kochałem i nadal kocham i nigdy nie przestane.        

Nadal nie mogę uwierzyć w to co się stało, jeszcze cztery dni temu marudziła, że nie zrobiłem zakupów na sobotę, a dzisiaj jest piątek, a zakupów nadal nie ma i jej też.

Była dla mnie całym światem, pamiętam jak ją poznałem, a Slash się ze mnie śmiał, że na taką laskę to sobie mogę popatrzeć i to tylko z daleka, a jednak się udało została moją żoną i matką mojego dziecka. Czy była spełnioną kobietą, czy osiągnęła w życiu co chciała i czy spełniła swoje marzenia ? Już nigdy nie zobaczę jak się śmieje i uśmiecha jak się na mnie wydziera i złości. Już nigdy jej nie przytulę, nie poczuje smaku jej delikatnych ust.Już nigdy jej nie powiem „ Kochanie obiecuje, że dzisiaj ze Slashem nie wypije dużo” , a ona na to odpowiadała ciężkim westchnięciem i delikatnym uśmiechem który mówił „ Mam nadzieje Rose, mam taką nadzieje”. Patrzę się teraz w jeden punkt ktoś macha mi ręką przed twarzą, włączam się do świata i spojrzałam na Amy, która zaczęła coś do mnie krzyczeć.

- Axl ! Axl ! Już pora choć. –wstałem niechętnie, wziąłem Paris na ręce i weszliśmy do kościoła. Nagle wszystkie spojrzenia tych ludzi utkwiły na mnie i mojej małej bezbronnej kruszynce. Usiadłem w ławce koło, załamanego Slasha który nie doszedł do siebie po stracie Maggi.Posadziłem sobie Paris na kolanach, a on od razu zaczęła się bawić włosami Hudsona.

- Zebraliśmy się tutaj, aby pożegnać Erin Rose wspaniałą przyjaciółkę, żonę, a także matkę! – nie mogłem już dłużej tego słuchać on zaczął dopiero mówić, a ja już wysiadałem to wszystko tak bolało to kurwa tak boli, że dłużej już nie wytrzymam. Wziąłem mała z powrotem na ręce i szybkim krokiem wyszłem z kościoła, skupiając na sobie spojrzenia wszystkich.

 Otworzyłem drzwi i zrobiło mi się słabo, o mało co nie upuściłem Paris, która nawet nie zdawała sobie sprawy co się dzieje, że już nie gdy nie zobaczy swojej matki. Poszedłem w strone starego parku który znajdował się za kościołem i prowadziłem córkę za rączkę. Ona była taka bystra, tak szybko się uczyła jak jej mama. Usiadłem na ławce i popatrzyłem się na dziecko, które zrobiło smutną minkę i ledwo co wydukało.

- Ta-to… przy-tu – i tak  zrobiłem, spojrzałem w jej oczy które miała po Erin, to wszystko tak boli, wszystko w domu mi ją przypomina, nadal czuje jej zapach,  jej ciepło.

Pamiętam doskonale jak zadzwoniła do mnie Amy i powiedziała, że Erin zabrała karetka bo zaczęła rodzić. Wybiegłem jak głupi ze studia krzycząc tylko chłopakom, że Erin rodzi, a do nich jak to dotarło to pobiegli za mną. Nie mogłem złapać wtedy taksówki, mało co nie wpadłem pod samochód, ale dodarłem. Jak weszłem do sali zobaczyłem moją żonę zmęczoną, ale z uśmiechem na twarzy i z miłością w oczach. Trzymała Paris na rękach, pamiętam że powiedział wtedy do mnie „ Że jest nas teraz trójka i do końca życia już będziemy razem, że będziemy patrzeć jak nasze dzieci rosną z każdym dniem”. Jest to jedno z najlepszych wspomnień jakie posiadam zaraz po oświadczynach. 

Nie mogę sobie wybaczyć, że tyle czasu spędzałem w studiu, a jak już byłem w domu to zajmowałam się Paris.Nie widziałem jak Erin się wyniszczysz, jak robi się słaba, uśmiech już nie gościł  na jej twarzy za często.

Najgorsze wspomnienie z całego mojego życia to środa, kiedy dowiedziałem się że nie żyje. Przyjechała z Paris do studia kazała mi się ją zająć bo powiedziała, że wzywają ją pilnie do pracy na początku nie chciałem się godzić żeby Paris została w studiu bo ma trzy latka i wszystkim się interesuje jeszcze by sobie dziecina jakąś krzywdę zrobiła. Chciałem zakończyć nagrywanie na dziś i zawieść ja do pracy, ale ona była uparta zaczęła na mnie krzyczeć i powiedziała, że nie nadaję się do niczego, żebym zrobił w końcu coś pożytecznego i zajął się dzieckiem,a jej dał kluczyki od auta i tak się stało. Zachowywała się strasznie dziwnie była pod denerwowana, ręce jej się trzęsły, ale jak zawszy musiała postawić na swoim i pojechać sama. Godzinę później zadzwonił telefon z policji powiedzieli, że Erin miała wypadek i jest w szpitalu. Wziąłem Paris, a Slash jak najszybciej zawiózł nas na miejsce, jednak było za późno lekarz poprosił mnie do gabinetu i powiedział, że Erin zasłabła prowadząc auto i spowodowała wypadek, a przyczyną zasłabnięcia było wzięcie dużej ilości leków antydepresyjnych. Miała depresje,a ja nic o tym nie wiedziałam. Lekarz powiedział że robili wszystko co się dało, ale Erin umarła w drodze do szpitala.

Teraz siedzę w tym pieprzonym parku i myślę o tym wszystkim, że zginęła prze zemnie gdybym był częściej w domu bardziej się nią zajmował, jak bym nie dał jej kluczyków to tego zjebanego auta to by teraz żyła,siedziałby z mała w ogródku i czekała na mnie. Później byśmy poszli razem na spacer odwiedzić Sadie i Stevena w ich nowym mieszkaniu jak to mieliśmy zaplanowane. Wypiłbym za dużo Erin by się wnerwiła i powiedziała że wychodzimy, a ja bym ją przepraszał przez całą drogę powrotną, a ona by mi wybaczyła. Ale tak się nie stanie, już nigdy. Przynajmniej mam dla kogo żyć bo w pewnym momencie myślałem o samobójstwie, ale mam Paris, Amy i zespół nie mógł bym ich tak zostawić tak jak zrobiła to Erin. Kocham ją i tak już pozostanie.